Dit is een greep uit de teksten die werden voorgelezen op Warre zijn afscheidsviering
Liefste Warreke, Mama en papa wisten het altijd al, 3 kinderen, dat zou ons gelukkig maken. En onze droom was uitgekomen, jij werd geboren en ons gezin was compleet: een volle achterbank in de auto en gegarandeerd sfeer. Als baby was je eigenlijk al helemaal de Warre zoals iedereen je kende. Enthousiast, makkelijk, en altijd goed gezind. Een tutje had je niet nodig, je was één van de betere slapers en ook pampers waren al snel uit den boze.
Van in het begin stond je zo mooi in het leven. Hoe vaak zeiden we niet tegen elkaar dat we wat meer zoals jou wilden zijn. Jij kon genieten van het moment zelf, jij wist wat je wilde en ging er dan ook volledig voor en tegelijk was je ook zo lief voor iedereen. Dikwijls was je ook de sfeermaker en kon je met een kwinkslag een minder moment weer volledig opfleuren. Hoe zalig ontspannen kon je ook - met je armpjes omhoog - in bed liggen, wanneer we je toch nog elke keer een avondzoen kwamen geven als je al sliep.
Warre, weet je nog: hoe je leerde fietsen in de speelstraat en daarna altijd met de fiets of de step naar school sjeezde, alsof het niks was en wij maar achter je aan lopen hoe je bij de eerste test-voetbaltraining van noah gretig meedeed, en de trainer zei, “hé laat die ook maar beginnen he”, ook al was je nog maar juist vier hoe je met je broer zo hard kon bekvechten dat we werkelijk zot werden om dan 5 minuten later elkaar te omarmen en ons als jullie nieuwe vijand te zien hoe je altijd naar je grote zus trok om met haar op haar kamer gewoon samen fijne momenten te beleven, zelfs wanneer haar vriendinnen op bezoek waren. hoe je zo graag samen kluste met papa en in de tuin werkte, en daar ook echt je tijd voor nam, terwijl broer en zus al lang terug binnen iets anders aan het doen waren hoe alleen mama je echt kon troosten wanneer je verdrietig was
En toen kwam vorig jaar het harde nieuws. Je was ziek en onze wereld en die van jou stortte in en stond stil. Dit kon toch niet waar zijn. We hadden zoveel verdriet. En dan was jij het weer Warre, die zo sterk was dat je ons troostte. Hoe vaak hebben je niet horen zeggen ‘niet huilen mama, niet huilen papa’. We wilden zo veel mogelijk bij jou zijn in het ziekenhuis: ofwel mama, ofwel papa, om de beurt. En dat vond je ook belangrijk. “Nu is het aan mama om te blijven slapen in het ziekenhuis” zei je dan. We deden niks liever dan goed voor je zorgen en waren intens samen. Honderden knuffelmomenten, gesprekjes, spelletjes en we genoten van de kleine dingen.
En door alle miserie heen was je ons zo dankbaar. Dat zei je en voelden we ook. Hoe fier waren we op jou Warre. Ook al was het zwaar en was je soms koppig. Want een karakter dat had je wel. En wat deed je dat flink tijdens alle onderzoeken, de chemo’s en de bestraling. Je was beresterk tijdens de zieke dagen en genoot zo hard van elk uitstapje dat we planden op de goede dagen. Je uitroep ‘joepie naar een vakantiehuisje’ zullen we nooit vergeten. Die hoorden we in de kerstvakantie nog… Naargelang de behandeling verder ging, kregen we ook weer wat hoop. Je was zo veerkrachtig en werd sterker. Je liep en sprong weer rond als nooit tevoren. We begonnen er ook in te geloven dat het allemaal wel goed kwam.
Warre, weet je nog: hoeveel uren en dagen we samen in bed gezellig naast elkaar hebben gelegen en hoe zalig je door onze haren kon strijken. Je was zo een goede knuffelaar. hoe je soms urenlang koppig je medicatie weigerde waarna we via troetelnaampjes scanderend je uiteindelijk toch zover kregen hoe je zo fier was de beste te zijn in gamen, met zowel de wii, je tablet als de switch, waarvan je zo verbaasd was dat je papa dat als kado had gekregen van zijn vrienden voor zijn verjaardag. Iedereen verloor van jou in brawl stars en mario kart. hoe je genoot van mama’s massages en direct in zwijm viel bij de gedachte alleen al
Warre, weet je nog: hoe je je verstopte als vriendjes kwamen spelen of als we gingen slapen, waarna je plots “Boe” riep en schaterlachte vanonder de lakens met de meest aanstekelijke lach die er bestaat hoe je zo mooi “papaaaaaaaaaa” zei als papa thuis kwam na het werk hoe onnavolgbaar het benenspel was tijdens je dance moves en hoe je superschattig “ohoh ohoh” op het liedje dance monkey in de auto zong wanneer we voor de zoveelste keer je spotify lijstje hadden opgezet hoe je zo wijs en groot was geworden dat zoveel mensen dachten dat je al in het 1ste leerjaar zat ….en wat was je er klaar voor
Je keek er zo naar uit dat de ziekenhuisdagen bijna achter de rug waren en je terug naar school, zwemles, en bewegingsschool mocht gaan. Want dat stond allemaal al voorzichtig ingepland. Je zei het nog tegen je juf ‘nog één keer naar het ziekenhuis, en dan voor altijd naar school”. Maar toen kwam zo onverwacht, nog slechter nieuws in plaats van de hoop. Het ging ineens allemaal zo snel. lieve Warre, we wilden je zo hard beschermen, maar tegen deze vijand konden wij niet winnen. We vinden troost dat we je laatste dagen altijd samen waren, met broer, zus, mama en papa en dat je toch goed geweten hebt dat we thuis zijn geraakt, want dat was zo belangrijk voor jou. Het is zo onwezenlijk om hier te staan, en je moest eens weten hoeveel mensen hier zijn. We willen je nog zoveel vertellen en voelen dat je ons hoort, maar dat lijkt allemaal zo moeilijk. We hadden nog zoveel plannen. En we zijn zo fier op jou. Je blijft voor altijd onze allerliefste broer en super zoon. We gaan je zo missen.
En we zeggen het nog eens aan iedereen…. geloof het niet als ze zeggen dat superhelden niet bestaan….
Weten jullie, ik zag donderdag een nieuwe ster aan de hemel staan. Ik riep: “ mama, papa, Jente , kom kijken door het raam, ik zie Warre daarboven staan.” Warre, ik ga je missen.
Liefste Warre Omdat je zo een lieve jongen was gaf je mij zo een warme knuffels. Omdat je zo slim was wist je het antwoord soms sneller als mij. Ik ga het zo missen om samen met jou te spelen, lachen en knuffelen. Ik was zo gelukkig toen jij geboren werd. Ik was zo fier dat ik jouw grote zus mocht zijn. Weet je nog toen je mijn kleren aan had? Of al die keren dat we samen showtjes deden. 1 ding is zeker de mooiste momenten uit mijn leven heb ik samen met jou beleefd. Je hebt een heel mooi plekje in mijn hart gekregen. Ik ga je missen!
Superheld Hij kan vliegen, hij kan springen en nog 1000 andere dingen Spierbal hier, spierbal daar mouwen omhoog en trainen maar! Beresterk en supersnel Zonder cape nog wel Had ik dat nog niet verteld? Warre is een superheld
Lieve Warre, Ik heb nog eens zitten denken. Misschien is doodgaan wel hetzelfde als een vlinder worden. Weet je waarom? Als de vlinder er eenmaal is, dan is de rups er niet meer. Dan is de rups dus eigenlijk dood. Maar ook weer niet. Want hij is een vlinder geworden. Dus misschien is doodgaan wel hetzelfde als een vlinder worden. Dat je verandert in iets anders. Wat je nu niet kan bedenken. In iets moois. Tot ziens, Warre!
Lieve Warre, Ik ben ongelooflijk trots op jou, Zo sterk gevochten Wij bleven met de hele familie hopen totdat het onverwacht nieuws kwam Ik kan het nog steeds niet geloven Je lievelingskleur was net als de mijne groen, mijn lieve kleine kapoen Jente was altijd daar als je voorbeeld en grote zus Met Noah was je vaak aan het fikfakken Je had zoveel levenslust Waarom werd dit ineens geblust Het is zo oneerlijk Ik, jouw meter, beloof je kracht te gebruiken om verder te leven En hoop dat je daarboven goed opgevangen wordt Zie je graag lief, guitig manneke, Ik zal je missen, Meter Sanne
Papa, Mama, Zus, Broer Gaan jullie nu de wereld bewonderen zonder mij? Ik vond het zo fijn bij jullie te mogen zijn. Gaan jullie nu verder zonder mij? Ik zou zo graag nog meedoen, maar doe het toch maar. Gaan jullie nu zwemmen, voetballen, spelletjes spelen, dansen en zotte dingen doen zonder mij? Ik kon het allemaal zo goed, maar weet je wat? Al die leuke dingen neem ik met me mee. En wist je? ik kan nu alles tegelijk, want in jullie harten, ben ik overal bij. En ik zal glimlachen ...
Lieve Warre, Wat gaan we je missen. Hoe trots was ik 6 jaar geleden toen ik vernam dat ik jouw peter mocht worden. En hoe trots blijf ik. Hoe fijn is het jouw peter te zijn. Jij ging overal voluit voor, vol inzet en enthousiasme. Met de vuist vooruit! Zo ben je geboren. Door je leventje gevlogen. En zo ook weer vertrokken…. Wat een harde, oneerlijke strijd heb jij, samen met je mama, papa, Jente en Noah zo moedig geleverd.
Lieve Warre, Wat laat je een gat. Wij gaan nooit vergeten hoe jij, als jongste vuurtje van de bende, Sonu vanaf dag 1 voluit omarmde. Letterlijk en figuurlijk. Je zorgde er voor dat Sonu direct werd opgenomen als een volwaardig lid van jullie toffe en ietwat lawaaierige bende. We zijn je zo dankbaar hiervoor, Warre. Hoe vaak moesten we jullie tot kalmte aanmanen bij 1 van jullie races door het huis van oma en opa? En opeens doken daar de “sterke mannen” in hun onderlijfkes op in de living. Hoeveel deugd deed het ons dat te zien gebeuren.
Lieve Warre, Een sterke vent was je Jullie speelden samen ‘donktertje’ of bereidden een show voor. Bij Mario Cart reed jij iedereen in de vernieling. Bij ons thuis kon een zoektocht naar onze kat niet ontbreken. Moby stopte zich weg voor het jonge geweld en kabaal. Maar als jullie hem vonden was jij altijd ongelooflijk lief voor hem. Zo was jij, een lieve, sterke vent!
Lieve Warre, Er was nog zoveel dat we samen gingen doen... Maar we zijn zo dankbaar voor alle leuke momenten die we samen beleefden.
Lieve Warre, Vaarwel vriend
Tekst vanuit het prentenboek ‘Toverdruppels’. Snuiter ligt in het gras. Hij kijkt naar de wolken.
Hij ziet een vis. Snuiter moet erom lachen ... Wat doet die vis nu in de lucht? Die moet toch in het water zwemmen? De wolken schuiven verder.
Nu ziet hij een boom. Het maakt hem droevig. Want hij denkt aan zijn vriend Grote boom. De dokter vond houtwormpjes bij Grote boom. Houtwormpjes kunnen bomen kapot maken. Grote boom is daarom nu dood. Snuiter wil niet meer naar de wolken kijken. Tranen springen in zijn oogjes. Hij rolt zich in een bolletje en huilt.
Een klein feetje komt bij hem zitten. ‘Heb je verdriet?’ vraagt ze. ‘De houtwormpjes veranderden alles...’ snikt Snuiter. ‘Ik wil weer spelen met Grote boom, net zoals vroeger.’ Het feetje aait zijn stekeltjes. Ze is lief. Snuiter krijgt een warm gevoel vanbinnen. ‘Wie ben jij?’ vraagt hij. ‘Ik ben de Tranenfee. Ik kom je toverdruppels halen.’ ‘Toverdruppels... ik heb helemaal geen toverdruppels!’ zegt Snuiter. ‘Jawel, hoor, ik heb er net in een flesje gedaan, je denkt nu aan Grote boom. Er zijn tranen want je hebt verdriet in je hartje. Dat is pijn vanbinnen. Samen met je tranen komt ook de pijn naar buiten. Dat zijn je toverdruppels.’
‘Heeft iedereen dan toverdruppels?’ vraagt Snuiter. ‘Iedereen die van iets of iemand houdt! Verdrietig zijn en tranen horen daarbij.’ De volgende dag wil snuiter de toverdruppels van zijn vriendjes naar de Tranenfee brengen. Maar waar moet hij haar zoeken? Hij weet het niet. Kon hij maar in Grote boom klimmen. Dan zou hij ver kunnen kijken en zou hij haar zeker vinden. Maar Grote boom is er niet meer. Snuiter loopt door het bos. Bomen genoeg! Maar daar durft hij niet in te klimmen. Hoe kan hij zijn vriendinnetje nu ooit nog terugvinden? Hij wordt steeds verdrietiger.
Door de traantjes kan Snuiter niet goed meer kijken. Maar wat is dat? Snuiter voelt iets tegen zijn wang kriebelen. Het zijn de vleugeltjes van de Tranenfee. ‘Waar was je toch?’ vraagt Snuiter. ‘Maak je geen zorgen!’ verzekert de fee hem. ‘Als de traantjes komen, ben ik er altijd!’ Daarna giet ze alle toverdruppels uit de flesjes over haar vleugels, de druppeltjes spetteren in het rond. Hoog in de lucht tovert ze een prachtige regenboog tevoorschijn.
Lieve Warre, Al onze toverdruppels samen hebben voor jou ook een mooie regenboog gemaakt. Voor altijd in ons hart.
Lieve Warre, Je keek er zo naar uit om terug naar school te gaan, om te spelen en te ravotten met je vriendjes, om te kunnen sporten, kortom alles wat kindjes van jouw leeftijd leuk vinden. Het is helaas anders gelopen…
Weet je nog, op de woensdag dat je bij ons was hielp je altijd met de bereiding van aardappelpuree: de nodige ingrediënten toevoegen , en dan vooral proeven of de smaak goed was. Echt jouw specialiteit. Nu zal die aardappelpuree nooit meer zo lekker zijn!
Als vier-uurtje was er dikwijls pudding met speculoos. Jij verkoos een groen potje, jouw lievelingskleur, en minstens even belangrijk was dat de portie even groot was als dat van broer en zus.
Door jou Warre hebben we ook opnieuw gezelschapsspellen ontdekt. Ganzenbord, paardenspel, kindermonopolie en nog andere. Wat was je fier als je kon winnen, wat ook meestal zo was, en wij waren blij dat je glunderde als een ster.Op de tablet kon je tot onze verbazing alle spelletjes tevoorschijn halen, iets wat oma en opa absoluut niet konden. En dan nog goed scoren ook.!!!
Leen, Han , Jente, Noah, Een jaar lang hebben jullie alles gedaan wat mogelijk was om Warre te helpen en te ondersteunen in de vele moeilijke periodes. Daarom zijn we fier op jullie en ook dankbaar dat we samen met Warre en jullie ook nog veel mooie momenten hebben meegemaakt. Lieve Warre, we zullen je zo hard missen.Lieve kleinzoon, liefste Warre,
Jij Warre, je was zo een sprankelend, kapoenig kind. Mijn hart sprong op, telkens als je binnen kwam. Na een tijdje vonden we je soms niet meer en zat je gegarandeerd verstopt onder onze grote zetel. En dan zo heerlijk helder kijken als we je ontdekten. Zo was je ook, op ons jaarlijks gezinsweekend onze meester-verstopper in de Yurt-tent.
De bel ging,… altijd vele malen na mekaar, en dan die stralende gezichtjes, bij het openen van de deur : “Oma, bompa, mogen we met het voetbalspelletje…. ? Dat was het liefste wat je deed: met de playmobil-sjottertjes een goal trachten te maken… maar ook in ’t echt kon je al zo goed overweg met de bal, onvervaard zonder schrik voor de grote benen van papa of bompa, vol er tegenaan. Of in de kelder aan de kikkertafel je meten met je neefjes : altijd gefocust, altijd plezier.
Met de Star-wars-laserzwaarden, was je in je nopjes, een echte strijd met de andere neefjes, wie er mee mocht vechten. Ze belandden regelmatig boven op de kast om verdere ruzie te vermijden. Hoe graag zong je ook mee met broer en zus, allerlei liedjes. Achteraan in de auto werden we getrakteerd op het hele gamma. Je zong zo goed : “De wielen van de bus gaan rond en rond…”
Als je kleiner was, noemde je mij “Bompaloe” …en Noah noemde ik “mijne maat”. Toen vroeg je me op een keer, of jij toch ook “mijne maat” kon zijn, …natuurlijk Warre ben je mijne maat… voor altijd, schat, … en samen met Noah hé…
Bij de drinkbekers, die we voor alle kleinkinderen samen kochten in Plankendael, koos jij er één met schildpadjes. Toch was die met de visjes die Noah koos, meteen je favoriet. Oma kocht er snel een tweede met visjes bij….
Eén keer ben ik boos op jou geweest,… misschien had je toen al pijn, …ik weet het niet… Het was nog voor die vreselijke ziekte en je zeurde al een hele tijd. Ik weet wel nog, hoe lief we daarna omgingen met mekaar, maar sorry, Warre, voor die boosheid van toen.
Als ik afgelopen jaar, naast jou, op je plaatsje in de grijze zetel kwam zitten, en meegluurde naar je tablet, jij Warre, zo nonchalant, beide beentjes over mijn benen legde en rustig doorspeelde, voelde ik me heel gelukkig.
Toen vorig jaar de ziekte kwam, kon de droefheid niet groter zijn. Heel je wereldje werd omgegooid en toch was jij het die je papa en mama ging troosten bij het zien van hun immens verdriet.
Gelukkig Warre, hebben zij jouw, of jij hun sterkte meegekregen, want hoe goed hebben zij je opgevolgd, gesteund, je jezelf laten zijn en je nog zoveel gegeven en mooie dingen laten beleven. En altijd met super-Noah en super-Jente erbij.
Altijd…, Han, Leen, Jente en Noah, altijd zullen we onthouden, hoe jullie met die grote uitdaging zijn omgegaan. Warre het prachtige kind laten zijn, die hij was en hem zo goed in al zijn noden hebben opgevolgd.